Somos unha
sociedade odiosa. E un exemplo claro é o noso amigo, o feocromocitoma.
Poderedes pensar que estas liñas van ir na vertente facilona do asunto, que se
chama feo. Jajajajaja. Qué feo é! jajajajajjaja. Pois non. Bueno, non de todo. Pensabades que ía ir polo da canción do verán? Ben, pois déixoa aquí arriba para que despois poidamos falar tranquilamente:
Quería ir polo
lado de que o feocromocitoma é considerado o tumor do 10%, xa que se dá nesa
porcentaxe na infancia, bilateral, extraadrenal, familiar ou maligno.
Moi ben.
Todo
perfecto.
O tumor do puto 10%.
Pero a ninguén lle extraña isto? Non oio pola
rúa a ninguén queixarse de que o 90% o feocromocitoma é benigno, o 90% das
veces é unilateral, está na glándula é esporádico e o 90% non se produce en
nenos!!!
Facemos fincapé
nas excepcións que nos interesan polo morbo. Merecemos a extinción.
En relación co
desprezables que somos pero por outro lado: falemos das suprarrenais.
Unha das
grandes descoñecidas para o público en xeral. Unha glándula apasionante, coas
súas tres capas de médula, a súa corteza. Tan variada, tan odiada polos
estudantes de medicina. Fundamental para moitos procesos, e tan vilipendiada
que NIN SEQUERA NOME DE SEU TEN. Suprarrenais. Si oh! Esa merda así esponxosa
que non é graxa e que parece unha boina do riñón.
O riñón o importante nesa
relación…si claro. A suprarrenal un día quéntase, empeza a producir toda a aldosterona
que lle sae da Conna (Sde Conn: adenoma. Mulleres 30-50 anos) e o riñón achanta. Hipopotasemia e HTA. Achanta
e punto. Dígoo por millonésima vez: somos despreciables.
Volvemos por
último ao feocromocitoma. Así, en ciclo, como o de Krebs. Só para recordarvos
que ademais de ser o malchamado tumor do 10%, non é menos verdade que é o tumor
Steve Urkel:
- é enérxico…de máis
- é MEN2: Steve e Stephan
- é feo de collóns
- encántalle o queixo! (crises adrenérxicas co consumo de queixo)
Ata aquí os
inMIRconsellos de hoxe. Bicos e boas noites.
Ningún comentario:
Publicar un comentario