Hoxe tiña pensado
o regreso de inMIRnente neste blog, despois de moito tempo sen nada que querer
contar, sen ganas de facelo e sen ningunha proposta máis alá das que collían
nos 140 caracteres do meu benquerido
twitter. Hoxe comezaba a terceira volta,
o terceiro asalto, o “á terceira vai a vencida”.
Ía ser un post
sobre o agobio que dá ver que só quedan 77 días para o MIR e que os manuais que
a duras penas rematabamos de ver en segunda volta agora hainos que ver o dobre
de rápido. Facer o libro gordo o dobre de rápido. Cagarse en todas as decisións
da túa vida o dobre de rápido. A verdade,
co agobio as nosas deposicións van o dobre de rápido, así que debe ser
fisiolóxica esta terceira volta.
Unha entrada na
que agradecía a todos os deuses de toda a historia da Humanidade que se
reserven os días de nadal e de aninovo, a pesar da contrapartida de tres
doMIRgos menos. Sabedoría popular a que di que ninguén da un peso a catro
pesetas. Por se acaso, este menda lerenda xa tiña pensado acudir á gala fin de
ano do Luar por se non tiñamos oportunidade de desfrutar a noite real do cambio
de ano (aínda que a data a celebrar sexa a entrada en febreiro).
Ese ía ser a entrada
de hoxe, o regreso, o desafogo e as
penurias. Pero despois de toda a mañá estudiando e toda a tarde no simulacro parece que xa é un tema do pasado, que xa estamos acostumados ao que nos depara
esta penúltima fase, e sobre todo, comezamos a temer o que significará a fase número
catro, esa que, por veloz, a todos se nos escapa da imaxinación.
Realmente non pensaba iso
cando cheguei á casa. Cando me sentei a oscuras no sofá, esperando a que cargara
un pouco o móbil para poder meter o simulacro e abrirme unha red vintage
mentres o facía (tradicións que conservo e espero conservar) estaba pensando
que os seis días de vacacións non serviran para nada, que o ter que estudiar
mañá despois de ir á carreira do San Martiño en Ourense era unha putada e que puta terceira fase na que non me da tempo a facer o mínimo.
Confeso que o señor inMIRnente levaba case un mes (ou máis) cos ánimos polo chan. Friki coma sempre, pero desto que te replanteas obxectivos e que ves que “de aquellos barros estos lodos”.
Estaba afundido e cada simulacro e cada materia convencíanme máis de que “a la mierda!” era un slogan moito máis atractivo que o de “Chegaches ata aquí. SIGUE”. Comecei a estancarme en netas e despois a baixar como a tensión nunha rotura de aneurisma de aorta abdominal. Iso xa sabemos que non é importante, pero o percentil tamén baixaba, e baixaba e volvía a baixar. Enroqueime nun cansancio non sei se real ou emocional. O caso é que era inxustifiacado desde calquera punto de vista.
E sobre todo: inaceptable.
O simulacro antes das minivacacións: é verdade que a Audiencia Nacional ten nas
súas mans unha denuncia a instancias da Defensora do Pobo contra AMIR polo
simulacro 22 e a flagrante violación dos Dereitos Humanos dos opositores que o
tivemos que facer, pero non é óbice para que eu, inMIRnente de pro, loitara
cada pregunta. Non teño excusa.
Pero chegou o
simulacro 23 (o de hoxe), raro de collóns, e evidentemente máis fácil
que o anterior e que algún outro. A variabilidade está ben para entrenar as posibles sorpresas do 31 de xaneiro. O importante para min é que recuperei o meu percentil. Un percentil moi discreto,
pero dentro do esperable e que sirve de boa base para a mellora. E sobre todo, que me quita desa espiral descendente de frustración. Imos indo, que non é pouco.
Hoxe irei "cedo" a
durmir. Non hai festa máis alá de rematar esta cervexa e ser consciente de que aínda que non o cría ao principio, renovamos enerxías para conseguir chegar a bo porto dun reto que comezamos hai
xa moitos meses. Non queda nada, mais queda todo.
InMIRnente está aquí para loitar polo seu mellor MIR.
InMIRnente está aquí para loitar polo seu mellor MIR.
E vós tamén.
Ningún comentario:
Publicar un comentario