Desde tan arriba non

Hoxe non hai ningún debuxo que queira camuflar entre as liñas. Hoxe non é un día para volver a este blog e contarvos nada. Perdín ese dereito deixando de escribir todos estes meses. Por se non estabades enterados este é un blog para soltar lastre, mierda e nervios. E se a alguén lle serve, ou se compadece ou se ri de min, benvido sexa.

Hoxe estou  nervioso. Psicótico. A miña praza, esa que quero desde cuarto de carreira sigue aí, sen dona nin dono. Chamarédesme tonto, que se está aí é boa señal. E intentarei convencervos do contrario, para ver se así me convenzo eu.

A miña praza ten costume de acabarse sobre o número 1000, salvo excepcións para ambos lados. Estou convencido de que este ano non vai ser desa excepción que me favorecera. É unha especialidade bonita, e ultimamente mellorou moito o seu perfil dentro dos estudiantes. Vamos, que mola mazo, é a puta mellor especialidade (e por iso a escollo eu). O caso é que había un posible nome. Unha persoa que me cae ben, e estaba entre as súas posibilidades. Estaba asumido. Aceptado. Parecía ata boa opción. E entón esa praza non se colleu. E aquí estamos: final do segundo día e aí sigue a praza.

Como lle dixen aos meus pais, que pensan que cada peche de tanda sen que se colla é unha victoria, para min non é así. Explícome: 

Eu ía camiñando tranquilo a ras de chan, dubidando qué prazas poñer de segunda e de terceira (un debate que aínda non está de todo cerrado). Entón comezaron a escoller prazas, e eu empecei a disfrutar actualizando a páxina do ministerio cada 5 segundos literalmente. Empecei a notar que metaforicamente me ataban unha corda ao redor de min. Non do pescozo, tranquilos. Simplemente a corda está aí e cada vez vaise achegando máis o momento da escolla. Cada persoa e cada tanda que a miña praza sigue aí é similar a que alguén tira da corda cara arriba e me separasen un pouquiño do chan. Cada praza que collen e que non é a miña, outro pouquiño. Hoxe empezo a ter vértigo. Empezo a ver que o chan queda lonxe e que cando caia vaime doer. Xa non está aceptado. Estou no aire, un aire sereno, dicíndolle aos que controlan esta merda de corda que quero baixar, que non chega a min, que me deixen a ras de chan, tranquilo para poder resolver a dúbida das prazas que realmente van chegar a min. Pero pouco a pouco vou subindo. Imparable. 

Seguramente mañá me deixen caer e terei todo o fin de semana para recuperarme das feridas. Non pasa nada, é a vida que elixín. Simplemente quería soltar un pouco de lastre, ou poñelo enriba para ir descendendo un pouco antes de que comece outro día, cos seus dous turnos. Non semella facer efecto. Demasiado alto. En serio. Non quero caer desde tan arriba. 

Por certo, aos que xa escollestes: NORABOA!!! e aos que aínda non SORTE!!!

THE END IS NERE

And now, the end is nere…I did it my way. Bueno, non de todo, pero home, todos temos as nosas cousas, as nosas idiosincrasias. A nosa mochila (gracias, Isa). Porque chegamos ata aquí despois de seis ou sete anos que se pasaron nun tris, nun flush. Nun nada. Fomos formados por diversidade de profesores e agora e dalgúns aprendemos algo, de outros nada. Pero quédome cos que nos ensinaron, aparte de Medicina, outras cousas. Cousas que nos servirán para ser mellores médicos, e incluso mellores persoas. Quédome con eses que tiveron impacto nas nosas vidas. No que somos. E aos outros…pois o esquecemento será suficiente castigo e amnistía.

Hoxe acaba unha etapa. Outra máis. Esta quizais é un pouco rara, durou pouco, pero foi a que máis hostias nos deu. E tanto que nos dou hostias. Hostias como moletes. Como puños. 

Ao mellor alguén me debeu insistir máis no de que se necesitei tres selectividades para entrar, ao mellor non era boa idea o de facer unha carreira na que para traballar é condición indispensable pasar un exame coma o MIR. Estou seguro de que non lle faría caso, que o de ser cabezón vénme de familia (ou de especie, que xa non sei), e agora é demasiado tarde. Tarde porque o que vou facer a partir de maio (se todo vai ben) é o que quero, é parte do que son. Xa non podo ser outra cousa. Non quero ser outra cousa. 

Xa que estamos, voulles dicir algo aos meus compañeiros (e rivais). Quero desexarvos a mellor das sortes e toda a serenidade que poidades almacenar durante estas horas. Non podedes fallar. Non ides fallar. Hoxe non.

Aos futuros mirencios: ánimo. Ou correde insensatos, asegún o momento. Non é tanto como parece. É todo cuestión de retroalimentación positiva, entras nun bucle e paréceche que non hai máis. Intentade evitalo. Se isto é unha cousa insignificante, unha scybala na vosa vida. Perspectiva. Vémonos ao outro lado.

Pase o que pase gracias á academia. A calquera, supoño, pero eu falo da miña. Á familia non a escolles, aos amigos moitas veces tampouco. Pero a academia…esa si que é a túa elección. Ben sei que é o seu traballo e que lle pagamos por iso. Sei que todo é unha gran e medida mentira, pero o caso é que creo que en toda a miña vida nunca confiei tanto e tan cegamente nalgo alleo á miña familia. E iso é moi dificil de manexar nestes momentos. Nestes meses pasámolo moi ben, para qué dicir o contrario. Porque quedarse coas vosas cousas é un sesgo de memoria xusto e necesario, mentres que non se aplique a un estudio de casos e controis. E repito isto porque é importante: pase o que pase. Porque modificando un pouco o rollo da DGT: non podemos estudiar por ti.

Na miña evolución estudiantil tiven dous estrepitosos fracasos. Cun ano de diferencia. Primeiro non entrei en Medicina e fixen un ano de Química “para sacar créditos de libre configuración e preparar selectivo”. Despois dese ano e de ese selectivo, tiven que marchar lonxe, e acabei comezando a carreira en Valladolid. Os dous putos mellores fracasos da miña vida. Quédome co bo, e cos amigos. Con todos, cos de Carballo, cos de Malpica, cos de Pucela e os de Santiago. Nestes meses fostes unha válvula de escape moi necesaria, a pesar de que poida que eu non estivese aí. Gracias

Fun sempre un pouco lento. Non de mente, que diso un pouco tamén, pero máis de evolución. Será por ser o pequeño da casa ou polo que fose. Un neno mimado, bastante repelente ás veces. E sígoo sendo, porque as boas cousas non as hai que cambiar. Desde que me levaba a miña irmán á escola (sempre foi a lista e a traballadora da familia), ata aquí pasaron moitos anos e moitas cousas na miña vida de estudiante que hoxe acaba. Seguirei estudiando e formándome, pero xa está, chegamos ao final do camiño. 

Ninguén chega aquí (nin a nada) por si mesmo. Ninguén se fai a si mesmo. Principio fundamental da bioloxía. Cousas que se deben ter aprendido desde a secundaria. Os que estamos aquí (ou eu polo menos) débolle todo á miña familia. Non son a bioloxía. Non son a economía. É o todo. Levo todos estes meses queixándome da miña vida. Da monotonía. E sobre todas as horas que lle estou adicando ao estudio. Sona terrible. Si, é unha merda. Pero esta bendita merda estouna vivindo a conta de que meus pais traballen máis horas das que eu estudio. Non, tío, non chegamos aquí por méritos propios, puto parásito de merda. E despois de todas as mediocridades, despois das voltas e reviravoltas, aí siguen. Incluso despois desta preparación do MIR, aí siguen. Un billón de gracias parece que se queda corto porque calquera cousa se queda corta. 

Porque non somos sinxelos de levar, e quen diga o contrario fáltalle perspectiva. Hoxe acaba esa parte que está nas nosas mans e comezan uns meses de vacacións, Si. merecidas vacacións. E polo medio algo que non depende de ti e que precisamente por iso será máis raro aínda. Pero non pensemos niso agora. É tempo de relaxarse para dalo todo pola tarde.

CountdownClockCodes.com

Moitas gracias a todos. En serio. A todos e a cada un de vós. Gracias. 

Aos caídos.

Chegou a recta final. 

O fin. 

O nada. 

O inMIRnente deixou de ser inminente para ser presente. 

Xa non hai máis, así que quería facer mención, antes que a doce vinganza do exame proposto polo Ministerio nos leve ao nicho, aos caídos. Unha homenaxe a todos eses que colaboraron con nós durante todos estes meses, deixándose todo nisto, dándoo todo na realización desta preparación. Nós entregamos o noso tempo e a nosa vitalidade e algúns (uns máis ca outros) un pouco da saúde mental. Pero eles deixáronse a vida, a súa mesma existencia para que nós poidesemos avanzar. Un a un ían desfilando baixo a nosa atenta mirada, aceptando o seu inevitable fin sabendo incluso ás veces da inutilidade do seu esforzo, da futilidade do seu morrer.

Gracias, amigos e compañeiros: que a morte vos sexa leve, e a Historia agradecida.

O evento adverso agudo de causa iatroxénica autolimitado no tempo.

Hoxe estou un pouco ñoño. Será que é viernes. Será que mañá é o último simulacro dos de verdade antes do simulacro 37 aka o que temos que facer o día del apaleamiento.

O caso é que mirándome ao espello vin os poucos estragos que fixeron en min estes moitos meses de estudio. Máis alá da barba que xa bauticei como de biblioesquizomendigo, estamos coma sempre. 

Entón recordei as palabras que tiven a honra de pronunciar en nome de todos os meus compañeiros aquel marabilloso día de abril...qué tempos. E iso, que estou ñoño, así que aquí vai a miña parte do discurso. Que o disfrutedes...

Estamos hoxe aquí, non só para reafirmarnos nesta marabillosa secta que é a Medicina, nin sequera para ter un punto de non retorno nas nosas mentes que separen o estudante que fomos, e o profesional que imos ser.

Estamos aquí, principalmente, para poder dicirvos a todos vós moitas grazas, gracias e obrigado. Temos e queremos darlle as grazas ás nosas familias e amigos por seguir aí.

Están aí desde o principio, cando moitas veces chegabamos falando de cousas noxentas ou sen moito sentido. Están aí a pesar de que cada catro meses, desaparecemos baixo unha montaña de apuntes e rotuladores fosforitos.

Non só é un agradecemento por darnos a oportunidade de estudar esta carreira, que tamén, senón que é un agradecemento por cada un dos días de cada mes destes vinte e catro anos.

Dámosvos tamén as grazas anticipadas polo ano que nos espera. Só un consello: hoxe temos a oportunidade perfecta de poder sacar as fotos que miraredes con tenrura e nostalxia dentro duns meses, mentres vedes que nos imos convertendo nun ser pálido, olleroso e que susurramos palabras soltas e inconexas polos corredores.

Pero tranquilos, é un “evento adverso agudo de causa iatroxénica e autolimitao no tempo” en busca da vida que nós escollemos cando nos metemos nesta carreira. Despois de estudar na USC, non nos da medo o MIR.

(…)

Desexamos acabar dunha vez a carreira, pero non queremos marchar.

Queremos seguir sendo estudantes de Medicina, coas nosas identificacións penduradas, que indican non só o nome e curso, senón que son un escudo moi efectivo para xustificar a nosa ignorancia.

Pero iso cambia a partir do ano que vén, no que estaremos enfrontándonos ás responsabilidades do xuramento que hoxe facemos aquí e do título que expedirá esta Universidade.

Acabouse a plaquiña da ignorancia. Entramos sendo nenos e saímos sendo médicos, con todas as consecuencias.

Somos unha promoción que vivimos en carnes propias o cambio dun sistema. Vimos como unha transparencia, das de antes, ardía diante dos nosos ollos. A metáfora perfecta.

Somos a promoción do 20% de portugueses, de compañeiros portugueses e a que fixemos as nosas primeiras suturas en esponxas. Fomos a promoción dos “sen autobuses para descentralizados”, dos “demasiados para facer todos os días de prácticas”, dos que buscabamos créditos de libre configuración ata en balnearios.

Somos todas esas promocións, pero tamén somos trescentas cincuenta persoas que loitaron cada febreiro, xuño e setembro por un mesmo fin, aínda que os principios que nos moven fosen moi variados.

Todos levamos a nosa mochila, única e intransferible coas nosas propias vivencias. Pero en realidade, se nos vemos diferentes é porque nos miramos demasiado.

(…)

Temos por diante un día, unha noite e unha mañá memorables, seguindo as tradicións únicas da nosa Facultade. Na nosa primeira Rebentada, alá polo 2009, a etílica sabedoría dun compañeiro que de aquela se licenciaba acompañoume ata hoxe.

Díxonos: “Todos credes agora que o éxito foi entrar en Medicina, despois cambiaredes e pensaredes que o difícil é acabar a carreira. Pero estades equivocados: o máis difícil de todo e o gran éxito será o traballo de médico do día a día”. Na confianza e seguridade destas palabras podemos avanzar expectantes polo noso futuro.

Queremos por último, facer mención e agradecer a todos os que integrades esta promoción, escollerades seguir en Licenciatura ou cambiar a Grao.

Temos que agradecernos estes seis anos de convivencia, estes seis anos de madrugóns, de prácticas, de festas e algún viaxe, e tamén deste curso, que sen dúbida foi o mellor de todos.

Hoxe é o noso día, hoxe é o día no que aos ollos dos aquí presentes deixamos de ser estudantes. O noso futuro chegou. Hoxe, a promoción 2008-2014 da Facultade de Medicina da Universidade de Santiago de Compostela convértese en licenciada e graduada.

¡Longa vida aos novos médicos!

Unha de maxia. O distal non compensa o proximal.

Non vou facer escarnio nin tampouco dicir nada ao xeito. Pero quédanme 5 minutos ata que a miña tila enfríe o suficente para poder bebela e durmir despois destes tres últimos días que madre-del-hamor-ermoso. Empezar un domingo hemato, enganchar con nefro e hoxe endocrino creo que foi a santísima trinidade das hostias como panes. Mañá será outro día para outra hostia. Das do simulacro 35 e das que virán no 36 prefiro non falar, que o mundo xa é un lugar de por si noxento como para andar fozando nas feridas.

Non hai tempo. Todos o sabemos. O distal non compensa o proximal. Cando teña tempo xa non estarei enaxenado, senón sería unha frase que me tatuaría. Sería épicamente estúpido. Pero vamos ao que nos ocupa: Non hai tempo, e sei que todos estades facendo eses plans de última hora para ver se arrepañades algo, unha nova idea, un novo algo. Un chivatazo, o que sexa. Pois ben, levo xa unhas semanas que en vez de estudiar (para qué se o levo tan perfectamente perfecto que sería contraproducente) me adiquei a intentar poñer en práctica algúns trucos máxicos. Non funcionaron, así que expóñoos aquí para que non perdades vós tamén o tempo:

Primeiro, como todos, comecei intentando fabricar, roubar ou conseguir por medios legais un xiratempo. Non houbo maneira de atopar un funcionante. Seica os tedes todos vós, cabronazos. Non pasa nada, todos o desexabamos. É a técnica máis usada e máis facilona. Teño que ser mellor. Innovación Mirencio, innovación.

Por iso, como publiquei  no tuiter hai uns días ou semanas (xa non sei as magnitudes das cousas, mola que te cagas isto) probei cun sinxelo Accio MIR 2015. Nada. Por se acaso probei con Accio 2014 (por iso de que no Ministerio lle chaman así) e só obtiven o cuadernillo de actualizacións. Sospeito que os de Gringotts anda metido nisto. Putos banqueiros da pufaina.

Visto que as cousas sinxelas non ían funcionar estiven pensando dúas vías. A primeira rama deste algoritmo ía dirixida a un obxectivo en concreto: quitarme opositores de enriba. Cruccio e Avada Kedavra eran as miñas opcións máis ventaxosas, pero disque ían en contra de non sei que mierdas, e que non sei que de que ser médico implica unha ética, un salvar vidas, o primum non nocere. E eu só sei o de que se te OSTIO PRIMUM quédome máis tranquilo. Ben. Outra vía morta.

A segunda vía e a última era a de que non fixera eu o exame. Fácil. Mandar a alguén. Como non, pensei en que Edu Franco se fixese pasar por min. Vale que ao mellor xa está algo desentrenado, pero eu confórmome con pouco. Se non queda o primeiro e queda entre os 50 primeiros tampouco estaría mal. Non son avaricioso. Dispúxenme a preparar coa mellor das intencións a poción multixugos, pero que nada...que disque o Dr Franco non pode ir con estas pintas polo mudo. Que só se cambiaría por alguén que fose máis guapo ca el...en fin. Envidioso.

Como última saída pedinlle a Juanmi que lanzase sobre min unha maldición Imperio e que a través dos seus coñecementos contestase ás 235 preguntas do día 31 de xaneiro. Todo ía ben, ou eu así o cría, ata que non sei como nin por qué aparecín en Mordor cheo de sangue de orco. Pasei unha semana cortando cabezas a diestro y siniestro total. E si, teño que dicir que a espiración é o estado basal do noso sistema respiratorio. Pero de nada me serviu a aventura para o que nos ocupa.

Por último, e enfroscandome co devir actual do meu mundo interno, como derradeiro intento á desesperada. Un claro exemplo de uso compasivo das ideas máxicas: pensei que podería ler os pousos do té. Ao mellor todas as preguntas non, pero coño, as imaxes ben podía sacalas.
Como teño contraindicado a teína, e aprobeitando o meu drogha-placebo tilil intei aplicar os coñecementos a estes pousos. Pero nada, oes, que esta merda é igual de dificil de interpretar que os electros...

En fin, mellor ir recolléndose que mañá toca seguir matando orcos...digo estudiando neumo.
Que o TNM vos acompañe.
E o algoritmo da hipoxemia vos abra os ollos a un mundo novo.

"Son nuestras elecciones las que muestran lo que somos, mucho más que nuestras habilidades"

Albus Percival Wulfric Brian Dumbledore

O 31 de xaneiro, escollede ben.



Por certo...sabedes se os hipogrifos teñen que pagar na zona azul do campus? Ai, coño! Que os sábados pola tarde non hai que pagar. Nada, nada. Perdón por molestarvos...o dito: escollede ben.

CUARTA VOLTA. MEDO.

Esta entrada ía ser escrita onte, o último doMIRgo, o cambio de fase. O momento perfecto. Subidón despois de ir á casa, de ir tomarlle unha cuns amigos, levantarse ás tantas, ir ata San Hadrián e darse o primeiro baño do ano. Como me gusta a Costa da Morte en inverno e cánto a vou botar de menos...

Repito: o momento perfecto. Precisamente por iso quixen esperar para hoxe para retomar a escritura e transmitirvos o que significa esta cuarta fase para min. Porque onte sería tan happy flower power dos collóns que parecería isto un mail da academia dicindo que o imos petar duramente, ou que está todo feito, ou non sei que merdas.

Sei que é así segundo a experiencia de multitude de xente de anos anteriores. Con absolutamente todos cos que falas. Teño un pouco de temor a se están a cometer un sesgo de memoria, pero veña, debemos estar confiados e tirar para diante, que só quedan:

CountdownClockCodes.com
Pero hoxe tiven que cerrar dous manuais para sempre. Ben, aínda agora estou escribindo isto con eles aquí na mesa, ollando para min e dicíndome: Por favor, non me abandones.

E eu o único que lle pido á vida é non esquecelos.

(polo menos ata o 1 de febreiro)

Sabía que esta ía ser unha fase dura desde o punto de vista de estudio e de cansancio, pero pensei que xa se saturarían os nosos receptores de agobio, que por fin veríamos o final tan cerca que xa se calmarían os nervios por querer facer, por intentar comprender, por non esquecer. Deixar de paranoias o mundo e que só un agobio san (ou un San Agobio) rexurdira dentro de nós, como antigamente, naquel mundo e tempo pasado no que eramos totalmente funcionais.

Chegou a cuarta volta, tan temida e amada. Quédame tanto por facer e tan pouco tempo...parece unha maneira moi boa de entrenarse para o que nos depara no final da vida. Enfrontámonos cara a cara co destino, con ese tempo irremediable que chega e vai cambiar todo. O 1 de febreiro, e sobre todo o 20 de maio seremos persoas totalmente diferentes. Xa nada de nós quedará neste mundo. Renaceremos para ben, para mal ou para regular. Iso a quén coño lle importa?

Tiven claro que aínda que eu son unha persoa de atracóns de estudio a última hora, para este exame en concreto non era unha filosofía válida. Non pretendo nin pretendín arranxar seis anos de estudio renqueante nestes meses, e moito menos un milagre nestes últimos días.

Pero teño medo. Pavor. E o que poidades dicir non sirve de nada. Soño co MIR, levántome co MIR, estudio e ás veces esquécome que estou co MIR. Como pensando no MIR, collo o coche de volta para a casa e penso no MIR. Miro twitter pensando no MIR, en inMIRnente, en min mesmo, en todo. En nada. ás veces levanto a vista e vexo as luces e dígome: co ben que estaría eu aquí estudiand
o se non tivese que presentarme ao MIR. Pero despois volve o MIR. MIR. MIR MIIIIIIIIIIIIIR.

Non necesito ánimos, non necesito tempo, non necesito empatía. Non necesito distraccións, nin tampouco que me axudedes a centrarme. Non necesito serenidade, nin calma, nin que me dedes un empuxón. Non necesito filosofías varias, nin valerianas, nin anfetaminas (necesito café e tila, pero iso xa vou servido). Repito que non necesito ánimos. Non necesito os ti podes, nin os de aqueles barros estes lodos. Non necesito nada. Nada necesito nin me sirve. Quero que pase isto, pero non quero que chegue. Teño que mellorar, pero non mo digas, xa mo digo eu. Xa o digo eu en alto para ver se eu mesmo me escoito. Non quero que ninguén o saiba, que ninguén se quede sen sabelo. Sóplama. Búfama. Isto que estou vivindo, o que estou facendo. A saúde que estou perdendo e o tempo que nunca volverá. A xuventude esquecida. O MIR é o máis importante, o que centra a miña vida, mais tamén do que menos valor real ten. Ás veces non estou ben da cabeza, pero é cousa miña. Ás veces creo estar ben da cabeza, pero son cousas doutros. É tarde para cambiar e demasiado cedo como para que siga todo igual. Teño medo. Pavor. E hoxe cerrei dous cuadernos para sempre. Vin por última vez as preguntas do Libro Gordo de dúas materias para sempre. E teño moito medo. Pavor.

MUSCULATURA EXTRÍNSECA OCULAR...e o nacionalismo galego

¿Qué cona ten que ver a musculatura extrínseca ocular e o nacionalismo galego?

Comecemos. O nacionalismo galego, ese que o votan tres pelagatos. 

Pero ningunha persoa máis alá de Ribadeo

Ou máis ao oeste de Carballo...

Un grave problema é que para ir a Madrid hai que ir pola nacional VI

Ou para ir a Portugal pasando por Vigo (4 letras). Patético, seino.

Os bos e xenerosos a nosa voz entenden. E con arroubo atenden o noso rouco son. Os rectos din a verdade, e por iso abertos ao mundo berran o recto superior, externo e inferior. 

Pero os que se agochan tras doutros (neste caso o nariz) minten máis que falan. Por iso o oblicuo inferior sube e o superior baixa. Por sorte temos aí un recto infiltrado, o interno. 

Pois ata aquí a miña explicación. Na miña cabeza ten sentido, e aínda que supoño que na vosa non, quería facervos partícipes desto. 

Quedan 40 días. Paz e amor. 

Resistide.

amén.