QUE BROTEN ELES

Que broten eles.

Como o mítico “que inventen ellos” do que tanto oímos falar agora que en moitos sitios non hai case nin para comer, o "que broten eles" converteuse nun grito de guerra para min nas últimas semanas.

Ese é o verdadeiro temor que temos agora, nesta terceira fase e a só 50 días do final desta viaxe. Desta viaxe. Como ben dixo a poetisa Lupe Gómez:

A tolemia

son rúas lisas

onde correr.

Non sei como o levades vós, que ben pouco faladores sodes, pero eu ás veces teño máis subidas e baixadas que un electro en taquicardia ventricular. Así. Bam. Bam. Bambamabaa banasdoifias jdhbfaisdfasdjfaios udhfio ashfoas aaaaaaa aaaaaaa aaaaaaaaa aaa aaaaa aaaaaa aaaaaaaa aaaaaaaa aaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaa aaaaa aaaaaaaa aaaaaaaa aaaaaaaaa aaaaaaaa aaaaa aaaaaaaaa aaaaaa aaaaaa aaaaa.

A maioría dos ratos estou ben. Bastante ben. Recupero por momentos algúns rasgos TOC que xa tiña esquecidos, como o de non pisar os cruces das baldosas, pero nada alarmante. O sono é cada vez máis superficial con un tinte de insomnio de conciliación. Un estado de alerta un pouco maior do habitual. Como digo, nada preocupante. O normal para o que se nos vén encima. Unha menestra de síntomas ansiosos e piscóticos. Todo moi bonito. Todo moi raro. Sen ir máis lonxe, hoxe estiven ríndome un bo cacho na biblioteca por un erro tipográfico: o de "error alga" en vez de error alfa que aparece no Libro Gordo na pregunta 198 do MIR do 2005. Eu non estiven nunca moi equilibrado da choina, pero agora é algo fóra do común. 

Alá por agosto escribía que só era cuestión de tempo que entrásemos en criterios para ser diagnosticados de esquizofrenia (Máis de dous síntomas típicos (delirios, alucinacións, desorden da linguaxe, desorganización extrema, síntomas negativos) durante un mes, disfunción social/ocupacional/autocuidado e que as perturbacións sexan continuas durante seis meses). E vou copiar o que escribín entón:

A) SÍNTOMAS CARACTERÍSTICOS:

• Ideas delirantes:
• De perxuizo: o ministerio fijo que nesta convocatoria vai a joder. Como se o vira. Sempre nos toca a nós.
• De grandiosisdade: que se prepare Edu Franco, EU vou ser o que máis netas saque da puta historia do MIR. (jajajajajjajajajajajajajajajajaja. Esto cría en agosto. Anxiño do ceo)

• Desorden da linguaxe: permanentes bloqueos de pensamento, incoherencia e descarrilamento. Todos temos exemplos máis que claros disto.

• Síntomas neurolóxicos menores: que levante a man esquerda quen non ten unha disfunción clara na oposición do pulgar, ou polo menos…dios qué putos torpes nos estamos volvendo. Ah, ti tes a man levantada? Ben, todos sabemos que a que tes en alto agora mesmo é en realidade a dereita.

• Síntomas negativos:
• Aplanamento afectivo: presente
• Anhedonia: presente
• Deficit atención: presente (anda unha mosca…agora en inverno? Que raro. Parece que chove…pero que mal está todo o mundo co nadal e todas esas parafernalias. Para fernalias e para fernandos. Jajajaja. Ah, sí, repito desde a actualidade: presente)
• Abulia: si home! Para facer cousas estou eu, co ben que se está na casa coa manta. Presente.

B) DISFUNCIÓN SOCIAL/OCUPACIONAL:

Diredes que aquí estamos ben, que no ocupacional estamos a topísimo de power. Non o nego. Agora preguntemos aos nosos familiares e amigos, a ver a funcionalidade social que temos. Todo ok, non? E no do autocoidado…os que vivimos sos temos unha cantidade de merda acumulada que o 1 de febreiro vai ser máis doado prenderlle lume a todo que ter que limpalo. Moreas de roupa sen planchar, barba e pelos típicos dun lobishome con superlúa…sigo?

C) DURACIÓN: 

6 meses. Xa cumplimos os 6 meses, e aínda quedan 50 días máis.

Bonus: entre o 30-50% cumplen criterios de dependencia ou abuso de alcohol. Sen comentarios.

Señores e señoras, non estou aquí para banalizar unha enfermidade como a esquizofrenia, nin tampouco para recordarlles dunha forma así liviana os criterios diagnósticos. Se os meus microbrotes psicóticos (menos de 4 días, e incluso menores de 4 horas [de aí o de microbrote]) xa noto esta inestabilidade psíquica e este malestar, non quero nin imaxinar como deben ser os brotes de verdade. E se iso é un brote, é impensable como debe ser sufrir unha esquizofrenia, con todo o que iso conleva.

O que eu quería concienciarvos da importancia de non brotar. Como se non o souberades. Como se non se vos dese mellor que a min…  

Cada un ten as súas cousas que lle axudan e sobre todo as súas xentes que conteñen esta cousa a punto de estoupar dunha maneira heroica que nin en Fukushima e Chernobyl xuntas. Algunhas das miñas xa as reflexei no post "Trucos para non rebentar" e outras que se foron implementando no tempo e que non merecen post nin hostias.

E agora é cando chegamos ao tempo no que cerro outra vez en forma de ciclo, como se fose o de Krebs: que broten eles. E non, non me estou referindo a vós, nin aos que non len isto e que se presentan ao MIR.

Explícome: A primeira semana desta terceira volta digamos que foi outro punto destes nos que estás na cresta da onda. Aí arriba, petándolo fuerte  sen saber moi ben como manexar esta falta de tempo constante, este acabar materias, notar que estás estudiando tan por encima as cousas que nada se queda e que todo o tempo é perder. Nesta situación, unha idea irruptiva mascaba as miñas neuras: quería aprender a facer lentellas. Lentellas co seu algo de arroz, seu xamón e o seu chourizo. Unha cousa levou á outra. As lentellas saíronme un pouco secas de máis pero con bo sabor (para a  próxima xa saíran perfectas, que agora xa sei ben o manexo da deshidratación), pero xuntouse todo e…

QUE BROTEN ELES:

Si, sonvos raro. Teño plantadas lentellas e garabanzos no meu salón e todos os días véxoos brotar e dígome (dígomo a min porque non estou tolo para falar con unhas plantas e menos tan pequenas que non saberán nin monosílabos): vós brotade, eu aproveitarei o día de estudio.

Non sempre funciona. Non sei de feito se algunha vez funciona. Pero quero crer que si e non teño tempo para facer un estudio que demostre os beneficios de plantar lentellas e/ou garabanzos na reducción da inestabilidade psíquica dos opositores do MIR. Dádevos conta. A facer un estudo con deseño factorial no que uns plantades lentellas, outros plantades garbanzos, outros plantades garbanzos e lentellas e outros plantades cousas que non vaian crecer…por exemplo eu que sei…sopa de letras. Poñerse a analizar e bufff, quita, quita, que quedan só 50 días. 

Non da tempo a nada, que como ben dixo a mesma Lupe Gómez no seu libro “Os meus dedos na miña braga con regra”:

Os reloxos sempre

estiveron parados.

Aínda que

ultimamente

queremos pensar

que o tempo pasa.