Empezamos hoxe a estudiar Derma para o MIR, e tiña pendente sacar toda a rabia, bilis e algunha que outra linfa contra o que acontece(u) na última materia da carreira. Pode ser que veñan influenciadas as palabras por un suspenso de nada, pero a verdade é que a autocrítica está feita, e isto é parte do que queda. Comeza aquí a triloxía dermatolóxica (ao igual que os 3 días que temos para estudiala nesta fase, e ao igual ás 3 preguntas (aprox) que caen cada ano no MIR).
PRIMEIRA PARTE. ANTECEDENTES,
AS CLASES E O MISTERIO DA PUNTUACIÓN
Nunha
Universidade acreditada como Campus de Excelencia Internacional polo Campus
Vida como é a Universidade de Santiago de Compostela (de aquí en diante USC),
parecería que a docencia na carreira por excelencia das Ciencias da Saúde, con
350 alumnos matriculados en cada curso, tería que ser un exemplo de boa
práctica. Pero os que levamos seis anos, sabemos que é máis ben ao contrario. Dende primeiro a
superpoboación estudiantil foi un
problema que chocaba de fronte co que en teoría se reflexaba en todos lados.
Seminarios que resultaban ser clases teóricas, máis persoas matriculadas que
aforo tiña a aula (menos mal que ao final non ía a clase nin o 30%, que senón…),
prácticas que non existían, materias enteiras que prácticamente desaparecían e
só eran un exame que calquera podía aprobar. Todo isto aliñado coa constante
ineficacia da burocracia, que por suposto non é exclusiva da USC.
Pero creo que
estou indo moi atrás, e que mellor será que empece co meollo da cuestión, que
senón en vez dunha triloxía de post isto vaise converter nos sete tomos de
Harry Potter, e non é plan. A liberdade
de cátedra, que garante a independencia dos docentes e por tanto debería ser
unha boa cousa, vén sendo sempre un escudo moi efectivo para que os que ocupan
o cargo de profesores universitarios (e que de docentes teñen pouco) fagan o
que lles saia das pelotas. Xeneralizar é caca, pero todos sabemos que hai
profesores que se toman o seu traballo en serio, e outros que están aí porque
parece ser que obter a praza de profesor titular, ou mellor, de catedrático é a
única forma que teñen de sentirse realizados profesionalmente e subir de
escalafón. O de ser médico/whatever non lles chega, hai que atesourar títulos,
aínda que iso se consiga sendo profesor, “que puaj!, a ver, tes que aguantar e
darlle a chapa a uns mierdas que non valen para nada, e que non me importa o
máis mínimo se aprenden, se o estou a facer ben ou qué coño! Aquí manda a punta
do meu cipote, ou no seu caso, do meu clítoris: e se non che gusta non veñas.”
Todo iso entra
dentro da liberdade de cátedra, e por iso terei que calar a boca. Son un dos
mierdas, e a miña opinión é (matemáticamente) despreciable. Pero entón é mellor
cruzar os dous conceptos, o da liberdade de cátedra e o da excelencia da USC, e
enfocalos cara un punto moi concreto: saber como van avaliar o teu coñecemento
da materia. Este ano decidiron experimentar e facer o exame tipo test a
diferencia doutros anos que o facían de pregunta corta. En principio parecía
que nos estaban facendo un favor, aínda que nos cheirabamos a trampa. Non sei,
pode ser que teñamos un séptimo sentido para iso. O caso é que no noso grupo ao
acabar as clases aínda non sabiamos como ía ser a puntuación do exame. Que si
aos de grao non lles restaba, que si a nós nos querían RESTAR AS NON
CONTESTADAS, que si a práctica e a teoría había que aprobalas por separado, se
o exame era todo un…un pifostio que só se resolveu parcialmente no outro grupo,
e berreando o día do exame. Aquí quero facer un inciso a todos os profesores que aínda non o saben: que as preguntas mal contestadas resten NON é un castigo á nosa ignorancia, senón que é unha medida para evitar que o azar beneficie a unha persoa que contesta ao chou. De nada.
Volvendo ás
clases en si mesmas, “gústame” ver as atrocidades que se chegan a facer en
contra da ética e a profesionalidade médica como catedráticos de “recoñecido
prestixio” (á hora de cear nas súas casas) dicindo os nomes e apelidos de
pacientes mentres sinala a fotografía dos mesmos, e incluso a poboación na que
residían. Todo moi normal. Ah! E
Catedráticas que desexan de forma velada un cáncer de pene a un alumno coa
frase “espero que tú nunca llegues a tenerlo”, ou que, ante o son da alarma de
incendios sigue dando clase dicindo “Bueno, estamos en un primero y si es un
incendio de verdad podemos salltar por la ventana”. Todo moi normal. Outro día cóntovos o que facemos mal nós, os alumnos, pero hoxe non procede.
Ás veces dísenos
que só nos fixamos nas partes malas e non lle recoñecemos aos profesores as
cousas boas que teñen. Pero oes, eu non teño problema en dicirlle a cada un dos
profesores as boas cousas que non cambiaría deles, só que este post non é o
momento nin o lugar. Mañá contareivos como foi o exame. Unhas risas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario