CUARTA VOLTA. MEDO.

Esta entrada ía ser escrita onte, o último doMIRgo, o cambio de fase. O momento perfecto. Subidón despois de ir á casa, de ir tomarlle unha cuns amigos, levantarse ás tantas, ir ata San Hadrián e darse o primeiro baño do ano. Como me gusta a Costa da Morte en inverno e cánto a vou botar de menos...

Repito: o momento perfecto. Precisamente por iso quixen esperar para hoxe para retomar a escritura e transmitirvos o que significa esta cuarta fase para min. Porque onte sería tan happy flower power dos collóns que parecería isto un mail da academia dicindo que o imos petar duramente, ou que está todo feito, ou non sei que merdas.

Sei que é así segundo a experiencia de multitude de xente de anos anteriores. Con absolutamente todos cos que falas. Teño un pouco de temor a se están a cometer un sesgo de memoria, pero veña, debemos estar confiados e tirar para diante, que só quedan:

CountdownClockCodes.com
Pero hoxe tiven que cerrar dous manuais para sempre. Ben, aínda agora estou escribindo isto con eles aquí na mesa, ollando para min e dicíndome: Por favor, non me abandones.

E eu o único que lle pido á vida é non esquecelos.

(polo menos ata o 1 de febreiro)

Sabía que esta ía ser unha fase dura desde o punto de vista de estudio e de cansancio, pero pensei que xa se saturarían os nosos receptores de agobio, que por fin veríamos o final tan cerca que xa se calmarían os nervios por querer facer, por intentar comprender, por non esquecer. Deixar de paranoias o mundo e que só un agobio san (ou un San Agobio) rexurdira dentro de nós, como antigamente, naquel mundo e tempo pasado no que eramos totalmente funcionais.

Chegou a cuarta volta, tan temida e amada. Quédame tanto por facer e tan pouco tempo...parece unha maneira moi boa de entrenarse para o que nos depara no final da vida. Enfrontámonos cara a cara co destino, con ese tempo irremediable que chega e vai cambiar todo. O 1 de febreiro, e sobre todo o 20 de maio seremos persoas totalmente diferentes. Xa nada de nós quedará neste mundo. Renaceremos para ben, para mal ou para regular. Iso a quén coño lle importa?

Tiven claro que aínda que eu son unha persoa de atracóns de estudio a última hora, para este exame en concreto non era unha filosofía válida. Non pretendo nin pretendín arranxar seis anos de estudio renqueante nestes meses, e moito menos un milagre nestes últimos días.

Pero teño medo. Pavor. E o que poidades dicir non sirve de nada. Soño co MIR, levántome co MIR, estudio e ás veces esquécome que estou co MIR. Como pensando no MIR, collo o coche de volta para a casa e penso no MIR. Miro twitter pensando no MIR, en inMIRnente, en min mesmo, en todo. En nada. ás veces levanto a vista e vexo as luces e dígome: co ben que estaría eu aquí estudiand
o se non tivese que presentarme ao MIR. Pero despois volve o MIR. MIR. MIR MIIIIIIIIIIIIIR.

Non necesito ánimos, non necesito tempo, non necesito empatía. Non necesito distraccións, nin tampouco que me axudedes a centrarme. Non necesito serenidade, nin calma, nin que me dedes un empuxón. Non necesito filosofías varias, nin valerianas, nin anfetaminas (necesito café e tila, pero iso xa vou servido). Repito que non necesito ánimos. Non necesito os ti podes, nin os de aqueles barros estes lodos. Non necesito nada. Nada necesito nin me sirve. Quero que pase isto, pero non quero que chegue. Teño que mellorar, pero non mo digas, xa mo digo eu. Xa o digo eu en alto para ver se eu mesmo me escoito. Non quero que ninguén o saiba, que ninguén se quede sen sabelo. Sóplama. Búfama. Isto que estou vivindo, o que estou facendo. A saúde que estou perdendo e o tempo que nunca volverá. A xuventude esquecida. O MIR é o máis importante, o que centra a miña vida, mais tamén do que menos valor real ten. Ás veces non estou ben da cabeza, pero é cousa miña. Ás veces creo estar ben da cabeza, pero son cousas doutros. É tarde para cambiar e demasiado cedo como para que siga todo igual. Teño medo. Pavor. E hoxe cerrei dous cuadernos para sempre. Vin por última vez as preguntas do Libro Gordo de dúas materias para sempre. E teño moito medo. Pavor.